Mid-Hills, Pokhara & Buddhism

Veel te weinig tijd, en ontzettend veel gebeurd! Na de Langtang trekking, heb ik een paar dagen niks gedaan in Kathmandu. Mijn boek gelezen in de Garden of Dreams, rondgehangen in Thamel en een dagje samen met Liz op pad geweest naar Bouda. We hebben een mooie wandeling gemaakt van Gokarna, via de Kopan Monastery, naar de Boudanath Stupa (Grootste Boeddhistische stupa in Nepal).

Nadat ik al mijn smelly hiking kleding weer fris gewassen terug had gekregen ben ik met nieuwe energie naar de Himalaya International Yoga Academy gegaan. De dagen bestonden uit ’s ochtends Yoga, Neti pot (neus cleaning), ontbijt, massage (heeerlijk!), vrije middag, meditatie, diner, meditatie en om 21.00uur naar bed (in een heuse tent!) Ik was van plan een week te blijven maar aangezien de yogainstructor vergat instructies te geven, de meditatie meer leek op een trance-sessie en het eten alles behalve ‘Ayurveda gebalanceerd’ was, ben ik na 3 dagen weer vertrokken. Holly, een Australisch meisje, had er ook genoeg van en samen zijn we, na een bezoekje aan de Monkey Temple (Swayambunath) naar Patan (Kathmandu valley) gegaan.
We hebben een super mooie walking tour gedaan door de kleine steegjes van dit historische dorpje. Masala Chai gedronken op de hoek van de straat, een art galery bezocht, ontzettend de weg kwijtgeraakt maar door drie kleine meisjes terug naar de ‘bewoonde wereld’ gebracht, de entree van Durbar Square weten te omzeilen en uiteindelijk in een mooie tuin met kaarslicht avondgegeten.

De volgende dag heb ik een yoga les gevolgd bij Pranamaya Yoga. Een super school die ook in Thamel, Pokhara en Bouda zit en waar ik sindsdien vaak te vinden ben. Na de les ben ik met Holly gaan ontbijten in een cafe dat gerund wordt door doofstomme Nepali’s. Heel apart om met handengebaren en een menukaart die bestaat uit foto’s uit te leggen wat je wilt bestellen. Na een bezoekje aan het Patan museum, dat alles uitlegt over het Hinduisme & Buddhisme, zijn we met de meest achterlijke taxirit ooit naar Bhaktapur geraced. De taxi vloog van links naar rechts! Dat ben ik enigsinds gewend door het verkeer in India maar deze man wist precies voor vrachtwagens door te knallen en elk gat in de weg te willen raken. Ook de autoweg vond hij te saai, dus boekte hij zijn auto door de wietplantages en over stukken land dat je niet eens een weg kunt noemen.
Drie kilo lichter en met mn haren alle kanten op, ingecheckt bij een gezellige backpackers om ook de kleine straatjes van Bhaktapur te verkennen maar vooral om daar het Bisket Jatra (Nepali Nieuwjaar) mee te maken! Gelukkig was het niet zo druk op het plein (ahum..zie foto!) Maar we vonden 2cm2 op een trap waar het uitzicht best prima was. Met het kind van de vrouw naast me op schoot, dat tegelijkertijd borstvoeding kreeg, zagen we het drukker en drukker worden. In het midden van het plein stond een Chariot (soort kar waar aan beide kanten dikke touwen klaar lagen om door twee teams aan te trekken). Het winnende team is het team dat de kar naar een bepaald punt weet te trekken. Het testosterone gehalte bleef maar stijgen, maar na 2 uur wachten was het zo ver! En zoef! De kar was binnen 2 seconden uit het zicht..bleek een valse start te zijn omdat het linker team al begon te trekken voordat het rechter team er klaar voor was. Niemand die daar blijkbaar iets om gaf want ze gingen gewoon door, en uiteindelijk heeft rechts zelfs gewonnen! Hier was ik niet meer bij want dit glorieuze moment was pas 5 uur later, inmiddels donker en voor ons niet meer veilig op straat. Inplaats van lastig gevallen worden door dronken mannen, hebben Holly en ik een maskertjes-girls-night gehouden op onze kamer.

De volgende dag zijn we door de straatjes van Bhaktapur gaan slenteren en van alles gezien; oude mannetjes die een potje kaartje op de hoek van de straat, lieve vrouwtjes die de was doen of de mooiste stoffen weven, spelende kinderen, groente en fruit stalletjes, en tot slot een prachtige zonsondergang over de tempels van Durbar Square. Na een ingekorte wandeling (zeurende Holly kon echt niet meer..) naar de Changu Narayan tempel en het dorpje Tharkot, maar de bus gepakt naar Nagarkot waar ‘het mooiste uitzicht over de Himalaya’s’ zou moeten zijn, maar waar wij alleen maar wolken hebben gezien ;)

Ik heb daarna afscheid van Holly genomen en ben voor 1 nachtje terug naar Bouda gegaan, om daar een Ayurveda cursus te volgen – Ik ben Pita – en heb meer over mijzelf geleerd, welk soort eten en wat voor yoga asana’s het beste zijn voor mij. Na deze volle dag informatie ben ik momo’s gaan eten in een knus Tibetaans huiskamertje. Voordat ik het wist zat ik samen met een jongen van de Ayurvedaklas, een vriend van hem, Tobi (Duitser die ik ken van Phool Chatti Ashram-India- what are the odds!?), Lilli, een Duits stelletje en het Tibetaanse vrouwtje dat het restaurantje runde, te zingen en te luisteren naar de gitaarmuziek.

De volgende dag heb ik de bus gepakt naar Manakamana waar ik met een kabelbaan een tripje naar een tempel wilde maken, maar doordat het nogsteeds Nepali Nieuwjaar was (hier doen ze het goed en feesten zo’n 2 weken), stond er een 4 uur durende rij van mensen (en geiten die hun laatste uurtjes tegemoet gingen) om hun offers naar de tempel te brengen. Ik heb toen maar besloten de bus naar de volgende bestemming te nemen; Gorka.
Een idilisch dorpje waar ik na eindeloze trappen, bij een historische maar erg verwaarloosde tempel aankwam, de plaatselijke Guru me een joint aanbood, kinderen vanaf een hoger plateau kei hard ‘Tessaaaaa’ riepen en zwaaiden, en ik uiteindelijk in een cheap-ass hotel ben beland en de rest van de avond met de eigenaar heb zitten kletsen onder het genot van versgestoomde momo’s. Met bedbug-bites over heel mijn lichaam als souvenir, heb ik als een echte Nepali eerst 3 uur zitten chillen bij de bushalte voordat de bus vertrok naar Bandipur.

Een nog iddyllischer dorpje met overal klimop planten, wat me doet denken aan Zuid Frankrijk of Italie. Ik vond een prachtig kleine home-stay met een kamertje waar ik niet rechtop kon staan (=100x mijn hoofd stoten), een lief balkon/raampje, waar de waterleiding het niet deed en waar opa heel de dag voor op de stoep de boel in de gaten houdt. Geweldig! Ik heb hier een dagje lekker rondgehangen, gekeken, geroken, gelezen, en na een praatje met de Duitse Petra lekker optijd ben gaan slapen.

Om 6.30 ging de wekker weer om samen met twee broers van 17 en 18 jaar van het hostel, een wandeling te maken naar de historische Magar village of Ramkot. Het was lekker heet en vochtig die dag dus alle toxins zijn mijn lichaam weer uit gezweet! Daarna de bus, via Dumre, naar Pokhara gepakt. De buschauffeur was denk ik net geen 18, de conducteur een jaar of 16, en als een malle scheurde we langs de stijle afgronden van de ongeasfalteerde wegen. Living on the edge!

In Pokhara werd ik meteen meegenomen door een man die vond dat zijn hotel de beste plek van Pokhara was. Helaas was ik het daar niet helemaal mee eens en ben ik al snel verhuisd naar Peace Eye Guest House aka een klein walhalla voor backpackers. Na de afgelopen 2 dagen alleen te zijn geweest was het geweldig om Erica tegen te komen. Een Braziliaanse ontzettend lieve vrouw waar ik, ondanks het leeftijdsverschil (13 jaar) meteen een klik mee voelde. We zijn samen naar de Pranamaya yoga gegaan (beste yoga ever van de Nederlandse Milouise – ze geeft ook les in Utrecht JEEJ!) om daarna voor een te gezonde smoothy te gaan. Ook heb ik die dag een interessante Astrology cursus gevolgd. Na een gezellige klets met Dolma, een Tibetaanse refugee en sieraden verkoopster, de dag afgesloten met een etentje met Gemma (Australische meid die ik heb leren kennen in de yogaklas) en Erica.

Vrijdag 18 april ben ik voor een 3-daagse curus naar het Ganden Yiga Chopen Meditatie Centre gegaan. Ook hier weer een enorm fijne groep mensen leren kennen en veel geleerd over het Boeddhisme en meditatie. Helaas was de yogaklas van het zelfde niveau als het HIYC alleen leek het alsof deze man bij elke ademhaling een hartaanval kreeg, dus zijn Erica en ik zelf onze lijven gaan stretchen op het dak van het complex, met het mooiste uitzicht over Fewa Lake! Ter afsluiting zijn Jon, Erica, een Duits meisje en ik, na de discussie, meditatie en speciaal avondmaal met popcorn, naar de Busy Bee Cafe gegaan voor een borrel en een live bandje. Erg grappig toen de stroom uitviel (gebeurde zo elke halfuur) en het publiek in een juigen en joelen uitbarste. Omdat we geen genoeg van elkaar konden krijgen zijn we de volgende ochtend als een echt-echt afscheid nog gaan ontbijten met de groep, dit keer bij het meest hippie cafe ever –Freedom Cafe. Uiteindelijk die middag ook nog een bootje gehuurd en met z’n alle prachtig romantisch de zon onder zien gaan achter de bergen met zijn reflectie over het Fewa Lake.

De dagen erna ben ik in Pokhara blijven hangen. Ik voel me hier helemaal thuis tussen de hippies en chille backpackers. Samen met Erica, Bart en Gemma hebben we wat rondgefietst, colaatje tegen de buikkrampen (die heb je nou eenmaal af en toe tijdens het reizen) en de hitte gedronken, daarna de buikrampen gewoon genegeerd voor een overheerlijke Indiaase maaltijd.

Woensdag 23 april ben ik heel de dag wezen Canyoning-en. Dit is abseilen van watervallen, jumpen en sliden van rotsen in het water! Vet! Er is weer wat adrenaline door mijn lichaam gegaan!

Na nog een paar dagen gechillt en geyogaat te hebben ben ik samen met Liz en Louise de Mardi Himal Trekking gaan doen! Weer zoiets tofs! Voor vertrek werden we uitgenodigd bij Indra thuis, onze gids, voor een home-cooked Dal Bhat! Gemaakt met de groentes uit eigen tuin, Jum! Hij woont in een prachtig traditioneel Nepalees huisje op een heuvel net buiten Pokhara met prachtig uitzicht! Zulke ervaringen zijn de beauty van reizen!