Arambul, Palolem en een Ziekenhuisbezoek

We zijn inmiddels weer bijna 3 weken verder en er is weer veel gebeurd..

Woensdag 15 januari heb ik afscheid genomen van de familie Arlikatti. Van Shurthi heb ik een geurtje gekregen en van Anti een heerlijk diner-pakketje voor onderweg. Nikhil heeft me rond 18 uur naar de bushalte gebracht en toen begon de eerste echte reis met de Indiaase sleeper bus naar Noord Goa - Arambul. Deze busritjes zijn altijd weer fantastisch.Ik had een upper bed in de bus, gordijntjes dicht, muziek in de oren en dan vanaf je eigen plekje lekker naar buiten staren en wegdromen. Met hier en daar een flinke bobbel in de weg en de bus die van links naar rechts slingert is dit echt iets wat je meegemaakt moet hebben in India.

Vroeg in de ochtend kwam ik aan in de buurt van Arambul. Toen ik uit de bus stapte stond er al een groepje mannen klaar die me wel naar het strand wilde brengen. 'Taxi!? Taxi!?' of 'Riskja!? Riksja!?' maar er stond ook een man die me voor een koopje met de motor wilde brengen dus met backpack en al zijn we met de opgaande zon door het Goa landschap richting de zee gaan rijden. Omdat het nog zo vroeg was ben ik in het eerste beste hotelltje nog even wat gaan slapen voordat ik Aranbul-Beach ben gaan verkennen. Typisch Goa dorpje: een straat met shopjes die de mooiste dingen verkopen denk aan sjaals, sieranden, slippers, tassen in alle kleuren van de regenboog, die naar het strand lijdt. En het strand vol met bamboe hutjes, restaurantjes en palmbomen. S'avonds kwamen alle hippies samen om hun zelfgemaakte sieraden en magic cookies te verkopen op het strand of om hun vuur en/of muziek kunsten te laten zien. Ik raakte aan de praat met Pinto, een hippie-dreadlock-man uit Zuid Amerika die een paar maanden in Arambul leefde om zijn spulletjes te verkopen. Hij vroeg me of ik bij zijn kraampje wilde komen zitten en hier hebben we de rest van de avond zitten kletsen in het half Spaans, Engels, Nederlands (hij heeft een half jaar in Amsterdam gewoond dus kon wat Nederlandse woordjes) Toen het te donker was om nog iets te zien ben ik samen met een Irakees
meisje naar een live bandje gaan luisteren om daarna lekker te gaan slapen. De volgende ochtend meteen uitgecheckt en verhuisd naar een lief bamboe hutje op het strand, dat is toch wel veel leuker :)
Paul, de jongen die ik in Pune was tegen gekomen belde dat hij ook in Arambul was en met hem heb ik de rest van de dag op het strand gehangen. In de avond hebben we met mijn buren Katja en Max
(een half Russisch Half Amerikaans hippie stel) een jointje gerookt om de dag mooi af te sluiten. Wat een leven :)

Arambul is populair want ook het Canadese meisje Mo dat ik in Mumbai tegen was gekomen smste dat ze in de buurt was en of ik het leuk vond om haar te meeten. Natuurijk! Dus heb ik haar de weg gewezen naar mijn hutje en hebben we deze de 5 dagen erna samen gedeeld. Paul, Mo en ik hebben scootertjes gehuurd en hebben de grootste boom van Goa bezocht, een tempel boven op een berg bekeken (puf hijg met 35 graden) en bij het strandhutje 'End of the World' een paar uur liggen chillen met de meest mooie ondergaande zon.Mo en ik hebben ook yoga kleding gekocht en hebben elke dag trouw een lesje gedaan, dat voelt zo fijn!
Op een middag ging ik in het winkelstraatje opzoek naar een edelsmit omdat ik 2 jaar geleden in India een zilveren ring hebt gekocht waar inmiddels een steen van is afgebroken en de andere 2 steentjes ik eigenlijk niet mooi vind. Ik vond Dada, een schattig klein Indiaans mannetje met een shopje van 3m2 waar hij op de grond sieraden maakte.
Dada gaf me een Chai (warme melk met thee en kruiden) en nadat we elkaar eerst een beetje hebben leren kennen, gingen we over op business. Met goed vertrouwen gaf ik mijn ring in de hoop dat hij hem weer mooi kon maken, je weet het maar nooit of het een professional is of een amateur.. Enof een prof! De volgende dag mocht ik hem ophalen en oi oi wat is hij mooi geworden! Er zitten nu 3 zwarte stenen, en 4 kleine turqoise steentjes aan de zeikant in (voor degene die weten over welke ring ik het heb ;) Prachtig! En een mooie herrinnering want Dada is mijn favorite persoon uit Arambul. Ik kan altijd voor een Chai of praatje aankloppen.
Toen de zon onder was gegaan zijn Mo, Paul en ik wat gaan rondlopen in de winkelstraat en heb ik een mooi pakketje samengesteld om naar huis te sturen ;) We kwamen ook nog Tiger, Jimmy en Raji tegen, 3 Indiaase,
veel te macho kerels die ons wel eens even gingen laten zien hoe je moest drinken en smoken! We hebben ze lekker voor de gek gehouden en zijn na een tijdje gaan slapen.

De volgende dag, dinsdag 21 januari was het tijd om naar Zuid Goa te vertrekken. Mo, Paul en ik hadden het zo gezellig met zn 3tjes dat we besloten nog even samen door te reizen. We zijn de perfecte reisgenoten
omdat we elkaar vrij laten en doen waar we zin in hebben maar ook af en toe met z'n 3en er op uit gaan.
Met de local bus zijn we van Arambul naar Palulem gegaan. Dit is 4 keer overstappen via 'Mapusa Mapsa-Mpsa-Msaaaa!!!', 'Panjim, Panjm-Panjm-Pjmmm!!!', 'Margao, Margo-Mrgo-Mrgooo!!!' Is hoe de buschaufeurs ieder schreeuwend voor hun bus de mensen proberen duidelijk te maken dat deze bus naar een bepaalde plek gaat. Ik moest meteen weer denken aan de bushalte in Manipal 'Udupi Udupi-Udpi-Udpiiii!!!!' Prachtig.
Ook weer zo'n heerlijk moment om het strand van Palolem op te lopen. Hier ben ik al zo vaak geweest, weekendjes tussendoor toen ik in Manipal studeerde. En ook heb ik een mooie foto van het eilandje vlak bij de kust op mijn kamer hangen in Utrecht. Een warm gevoel geeft het om hier weer terug te zijn, de barretjes te zien waar we toen de leukste avonden gehad hebben, shopjes waar ik 's ochtends mijn chai ging halen, etc. Toch is het ook erg veranderd. Het onondekte is er een beetje af en er zijn veel meer hotels, hutjes en shoptjes bijgekomen.
Toen we een leuk hutje goed hebben weten af te dingen (500 rupees = 6 euro, dus 3 euro p.p.p.n) kwam Mo bekende tegen, 3 Auzzies, waar we ook de rest van de week mee opgetrokken hebben.
Die avond namen ze ons mee naar Padnem Beach, dit ligt naast Palulem en is een stuk rustiger. Hier speelde een jongen gitaar en hebben we wat gegeten met nog meer bekekende van Mo. Na het eten zijn we met
de hele groep naar het strand verhuisd en hebben we met een jembee, onder de sterren zitten zingen en spelen. Een Noors meisje had een wensballon gekocht en die hebben we met z'n alle opgelaten.
Ik dacht even terug aan oud op nieuw, toen ik met Stef samen ook een een wensballon de lucht in heb laten gaan. Diezelfde wens heb ik hier nog een keer gewenst. Als die nu niet uit komt weet ik het ook niet meer ;)

De volgende ochtend weer vroeg op voor een yoga sessie! Als ontbijt heb ik toen een Banana, Curd (soort yoghurt), Musli, Honey gegeten, maar dat had ik beter niet kunnen doen, want heb me de rest van de dag
ziekjes gevoeld en dus een beetje rond het hutje en op het strand gehangen. 's Avonds draaide ze de film 'Jasmine' op het strand, die heb ik nog gekeken maar de rest van de avond/nacht met koorts en buikpijn op bed gelegen. Gelukkig was dit de volgende dag helemaal weg en voelde ik me weer goed. Mo en ik hebben toen een scooter gehuurd en zijn op weg gegaan naar Cabo de Rama, ik lekker achterop en genieten van het uitzicht :) Goa is echt de perfecte plek om scooter/motor te rijden. Prachtige kronkelweggetjes door de heuvels met jungle, dorpjes, riviertjes en zee. Aangekomen bij het fort hebben we wat rondgewandeld en
wat gedronken bij een klein afgelegen restaurantje 'amor'. Ik geniet altijd zo wanneer ik nieuwe dingen zie en lekker met de wind in de haren door een landschap knar. Voor het donker waren we wel weer terug en hebben we met de mannen, Paul en Alex (Engelse buurjongen van Paul) The Lone Ranger bij de strandbios gezien.
Vrijdag was ook al weer zo'n fijne dag. Om 8 uur begon mijn eerste yoga les van Baba Swami Dayanandji. Een prachtkerel van in de 60 met lang grijs haar en baard en tulband, zo lenig als een elastiek - een echte Yogi.
Ik heb inmiddels van verschillende Indiers yoga les gehad maar deze man weet echt wat hij doet. Heerlijk! Smiddags heb ik met Paul een kayak gehuurd en zijn we eerst de rivier op geroeit en later een
rondje om het eiland gekayakt. Ik dacht bijna dat mijn armen eraf zouden vallen, maar gelukkig vonden we net op tijd een stukje eiland waarvan we dachten dat we wel even konden aanleggen. Dat bleek nog niet zo makkelijk te zijn, maar na veel geklauter en gelach is het toch gelukt en hebben we een tijdje op een grote steen van het uitzicht op Palulem baai zitten genieten. Toen ik dacht dat mijn armspieren het wel weer aan konden zijn we weer terug geroeit. Daar kregen we een flyer in onze handen gedrukt van een feest in Leopard Valley (ik zag voor me een discotheek helemaal bekleed met luipaard print) daar wilde ik natuurlijk zeker naar toe! Mo en ik hebben een muziekje opgezet in ons hutje,
en hebben, zo goed als dat kan met backpack-kleding, ons opgetut voor een avondje uit. De mannen kwamen later bij ons zitten hebben we wat Old Monk-Colaatjes achterover getikt.
Lacherig in een taxi gestapt en het gebonk tegemoet gereden. Een beetje teleurgesteld omdat er geen luipaard bekleding te vinden was, hebben we een geweldig leuke avond gehad! De Auzzies waren er ook, en met zn alle
hebben we tot diep in de nacht gedanst op de Psycho Disco achtige Goa House die er gedraaid werd. De club was helemaal buiten en de dj stond op een soort oude nagemaakte ruine waar een waterval naar beneden kwam. Met alle palmbomen er om heen, de lichtjes en gekleurde lampen die op de planten schenen en de sterrenhemel boven ons hoofd was het een prachtig plaatje.
De volgende dag konden we dan ook alleen nog maar uitbrakken op het strand.

Omdat ik zo enthausiast was over de yoga van Baba, stonden Mo en ik samen om 8 uur 's ochtends ons in houdingen te wurmen waarvan we nooit hadden gedacht dit te kunnen. Ook begonnen we met een body cleaning.
We moesten 2 liter water meenemen en dit in 1 keer achterover gooien. Ik kan je vertellen, 2 liter is best veel. Maar zodra het binnen is moet je het ook weer uitkotsen. Dit zou goed voor je maag en hoofd zijn (??)
Ook moesten we water door een neusgat laten lopen en het door het andere er weer uit laten lopen waardoor alle holtes in je hoofd schoon gemaakt worden. Heel gek gevoel allemaal, maar gek genoeg voelde ik me erg goed erna. Om 4 uus 's middags hadden we een 2e yoga les en tussendoor heb ik Paul gedag gezegd omdat hij verder ging reizen. Ik zie hem misschien nog in Bangalore omdat hij daar voor een paar maanden vrijwilligerswerk gaat doen en sowieso in Nederland gaan we nog meeten! :D Die avond ging Mo vroeg slapen en ben ik nog even naar de andere kant van Palolem gelopen omdat daar een reggae bandje zou spelen. Jaaa heerlijk chille muziek, leuke mensen en lekker dansen.

De verder opvolgende dagen bestonden uit 2x yoga bij Baba Swami, cleaning met water, zout, gekke oefeningen en het water op alle verschillende manieren weer weg laten lopen zodat het je lichaam schoonmaakt. Daarnaast gezond eten en vroeg slapen.
Maar dinsdag 28 jan begon ik me wat minder te voelen. Ik had maagpijn en voelde me misselijk. De 2e yoga les heb ik ook geskipt en alleen maar een beetje gehangen en met Baba bij zijn hutje zitten praten.
'S nachts brak pas echt de hell los. Ik kreeg koorst, de buikpijn werd maar erger, en heb alleen maar liggen draaien en geen oog dicht gedaan. Volgens mij heeft een nacht nog nooit zo lang geduurd. Ik keek dan ook elk kwartier op de klok of ik al niet op kon staan om naar de dokter te gaan want er zat zeker een of andere bacterie in mijn maag die er zo snel mogelijk uit moest! Om 8 uur vond ik het wel laat genoeg en heb ik een taxi (hobbel hobbel au au) naar het ziekenhuis gepakt. Helaas zou de dokter er pas 2 uur later zijn, en een bacterie in je maag is geen noodgeval dus helaas voor mij. Ik vond een bankje waar ik op ben gaan liggen wachten.
Ein-de-lijk werd ik naar een kamertje geleid!..waar ik nog een uur mocht wachten..Ik maakte dan ook een imaginary sprongetje van geluk toen de dokter binnen kwam. Ik lag op een tafel, zij drukte met haar hand op verschillende plekken op mijn buik. Haar eerste diagnose was een bacterie/voedselvergifteging maar omdat ik niet veel heb hoeven overgeven en ook niet echt aan de diarree was, vond ze het toch vreemd en gaf ze me een tweede diagnose. Een blinde darm ontsteking.
Ai... want als dat zo is, zei ze, dan moet je misschien wel een operatie ondergaan, en daarvoor moet je naar Margao (grote stad, een uur van Palolem vandaan) O jezus, dacht ik..maar omdat ik echt last had van mijn maag, en niet van mijn onderbuik dacht ik dat het wel over zou gaan met de medicijnen die ik kreeg en ging ik weer. De maagpijn ging inderdaad over, maar toen kreeg ik ineens last van mijn onderbuik..en ja hoor..vooral aan de rechterkant, mn blinde darm.
Het werd erger en erger. Ik voelde me al slecht, maar nu hield ik het bijna niet meer. En ik ben toch echt geen watje. Alex wilde wel met me mee gaan terug naar het ziekenhuis en achterop de scooter (oh mijn god als ik hier aan terug denk!) Ik vervloekte de Indiaase wegen, waar meer hobbels en gaten in zitten dan een gemiddelde konijnenren. Ik kon inmiddels ook niet meer rechtlopen maar moest mijn buik vasthouden terwijl elke spier in mijn lichaam zich verkrampte. Toen de dokter dit zag, kreeg ik meteen een verwijsbriefje voor een echo. Halejezus, weer op die tiefus scooter, want natuurlijk kon de echo alleen maar gemaakt worden op een andere locatie! Nu ik zo terug denk, snap ik niet hoe ik in dat oude gebouwtje 2 verdiepingen met de trap ben opgelopen, me een halfuur heb laten pijnigen door een Indier met koude smurry gel op mijn buik (die volgens mij dacht dat de smurry mijn buik INgedrukt moest worden), in een kamertje
dat eerder leek op een oud donker opberghokje dan een ziekenhuisafdeling. 600 Rupees lichter en met nog meer pijn WEER terug naar het ziekenhuis om het echo raport te geven aan de dokter, kwamen ze me vertellen dat ik een spoed operatie nodig had. Mijn blinde darm moest er uit. En wel nu want het infectiegevaar was groot. Meteen werd ik naar een kamertje gebracht waar ik op een bed moest gaan liggen en al mijn sieraden af moest doen. Dit het heb ik dus nog nooit eerder gedaan :)
Ik denk dat ik in het dagelijks leven wel met een kilo sieraden om loop! Voelde me ook best kaal toen het allemaal af was (helaas ook een aantal bandjes moeten afknippen) Ik kon door de pijn niet meer mijn enkelbandjes en teenringen afdoen maar gelukkig(?) hielpen Alex en de zuster (ai ai er zit iemand aan me voeten!!!) half lachend en huilend werd ik klaargemaakt voor de operatie. Kleding uit, half open ziekenhuis jurk aan. Hopakee mijn mooi gewaxte bikinilijn naar de haaien= met het scheermes erover..Zelfs mijn buik werd geschoren! (ik check elke dag of er nu geen lelijke zwarte haren voor terug komen, iew!) Helaas mocht ik geen pijnstillers omdat anders de verdoving niet goed zou werken, dus moest ik nog even een uur doorbijten tot een andere operatie klaar was, en ze met mij konden beginnen. Toen het eindelijk zo ver was(hup in de roelstoel, boink! tegen de muur, au!) ik rechtop op de operatie tafel moest gaan zitten zodat ze me een ruggenprik konden geven, voelde ik langzamerhand alle spieren in mijn lichaam ontspannen en een heerlijke golf van zachtheid en gevoelloosheid het overnemen van de pijn. Oi oi oi wat heerlijk! De operatie duurde maar een uur. Twee chirurgen boven mijn buik
aan het werk, een dokter bij mijn hoofd om me gerust te stellen, en 3 zusters. Ik begon helemaal the shaken, waarscheinlijk omdat mijn spieren zo lang aangespannen waren en zich nu konden ontspannen, maar iedereen was erg lief. Toen mijn buik open lag, maakte de dokter een foto op zijn telefoon en liet de vooruitgang aan mij zien. Lekker. Hij zei 'You are a lucky girl' want de chirurg zou vandaag eigenlijk helemaal niet aanwezig zijn, maar hij had een speciale operatie bij een oudere vrouw waardoor hij er wel was. Dan had ik naar Margoa gemoeten, en die reis had mijn Appendix niet getrokken, want toen ze hem eruit hadden gehaald lieten ze hem zien; hij zag een beetje grijs en er zat zelfs al een beginnend gat in! Als mijn blinde darm was opengesprongen had ik een hele buikoperatie moeten hebben, en had ik daarna net zo goed naar huis gekunt. Lucky me :D
Daar lag ik dan, hulpeloos op een operatietafel in India, 3-kwart verlamd, hopen dat de doktoren al hun gerei wel echt goed gesteriliseerd is, en me toch het gelukkigste meisje op aarde voelen omdat ik zo snel geholpen kon worden :)
Een van de chirurgen had een bril op en via de spiegeling kon ik mooi meekijken wat er allemaal gebeurde. Beetje vies maar wel leuk ;)
Om 19.00uur zat het er op en werd ik via een rollercoaster weg naar boven gerold. Daar zaten Alex en Mo te wachten en dat was toch wel erg fijn, bekenden. De verdoving werkte nog goed dus ik had nergens last van en met z'n 3en hebben we de film Nothing Hill gekeken. Ik moest 3 nachten in het ziekenhuis blijven omdat mijn blinde darm toch wel erg geinfecteerd was, en ze zeker wilde zijn dat andere organen niet ook geinfecteerd waren. Mo ging de volgende dag verder met haar reis maar voordat ze ging heeft ze mn haren gewassen, dat was erg fijn want het zand en zout van het strand zat er nog in. Alex is echt een held. Hij kwam me elke dag 2x opzoeken, heeft wat spulletjes gebracht, en ik mocht zn laptop lenen.
Die bezoekjes zijn dan ineens zo belangrijk. Ik keek er echt naar uit, en daardoor duurde de dagen iets minder lang. Dag 3 mocht ik pas weer iets eten en dat smaakte gelukkig erg goed. Dag 4 mocht ik naar 'huis'.
Mam is ook al zo'n held want ze heeft met de verzekering geregeld dat ik de week die ik nog moet rusten van de dokter vergoed krijg. En heb dus een mooi schoon en luxe hotel uitgezocht met alle faciliteiten aanwezig zodat ik hier lekker kan aansterken. (Check this out! http://www.ciarans.com) Dat is toch mooi geluk bij een ongeluk :) Alex woont voor een half jaar in Palulem. Hij is een proffessioneel-online-poker speler en werkt dus waar hij maar internet heeft. Hij zorgt goed voor me, het is gezellig, ik mag zijn laptop vaak lenen, daar tegenover kan hij mooi meegenieten van alle faciliteiten hier. Goeie wisselwerking!

En hier zit ik nu, op dit mooie plekje, schuifel ik van stoel naar bank, van bank naar bed en soms naar het restaurant of leesplek (oh en ik heb een tv met 1000 zenders!) Maar wie zin heeft om te skypen, ik heb alle tijd!! ;)
Donderdag mogen de hechtigen er uit. Gelukkig maar want ik vind het maar een horror-ding. En hopelijk voel ik me zondag of maandag goed genoeg om een 14 uur lange treinreis te beginnen naar Bangalore waar ik mag logeren bij Rishabh en Vishwash (oude vrienden uit Manipal) om dan dinsdag 11 februari naar Sri Lanka te vliegen. So! Daar kijk ik naar uit! Het is de perfecte motivatie om me nu rustig te houden, zodat ik volgende week verder kan met mijn reis. Met Tamara! O wat kijk ik er naar uit om haar te knuffelen :) en 3 weken samen op pad te gaan! :D :D :D Ik ben de lonely Planet al goed aan het doorspitten!
Dalijk ga ik nog even naar het ziekenhuis om mijn medicijnenvooraad op te halen en even te kijk of alles er nog goed uit ziet. En wie weet trakteer ik mezelf hier nog op een lekkere massage :)

Nou dat waren mijn avonturen weer tot nu toe. De rest van de week zal er niet zo veel gebeuren ben ik bang, maar mijn volgende blog zal over Sri Lanka gaan en daar is genoeg te doen!

Liefs en een Zoen
xxx