Arrival Mumbai

Lieve lezer,

Toch maar een blog gemaakt :) Ik vind het leuk om jullie op de hoogte te houden van mijn avonturen en om zelf terug te lezen over een tijd.
Be prepared! Als ik eenmaal bezig ben worden het altijd hele verhalen.

Te beginnen bij het begin: dinsdag 7 januari 2014. Een dag van inpakken, afscheid nemen, en veel kusjes en knuffels. Steffen en ik zijn naar mijn moeder in Eindhoven gegaan, s'middags even bij Opa en Oma langs en Lise en Roel kwamen op het avondeten. Een gezellige boel met tussendoor een traantje want ook al heb ik er ontzettend veel zin in, ik ga iedereen (vooral Stef :P) toch ook missen.

Om 05.00uur met Robert, Mam en Stef op weg naar Schiphol. Blegh altijd een rot moment maar zodra ik dan in het vliegtuig zit is het wel weer goed. 07.40uur vloog ik weg. Eerst naar London, daarna door naar Mumbai waar ik 01.00uur snachts aan kwam. Meteen voel je de muffe hitte, ruik je die geur die alleen in India te ruiken is, ben je in de drukte en kijkt iedereen je aan. Heerlijk. Op het vliegveld was het al zo druk dat iedereen duwde om maar door de douane te kunnen. Vanzelf werd ik er doorheen gedrukt. Een taxi heeft me bij een airport hotel afgezet waar ik gratis Wifi had dus meteen met mam kunnen skypen dat alles oke is.

De volgende morgen (receptieman: ‘check out is 12 o'clock, but 1 is also fine’) ben ik pas naar Mumbai Central gegaan omdat s’nachts als meisje alleen door Mumbai een slaapplek zoeken, niet een heel verstandig idee is. Ik denk dat ik het drukste stukje Mumbai gevonden heb. Het Central Guest House zat op de 3e verdieping bij een kruispunt waar het leek verplicht te zijn te toeteren of te schreeuwen als je voorbij komt. Eerst heb ik op een bankje een fruitbakje gegeten (jaja meteen van de straat, kan mijn maag er aan wennen) toen een telefoon nummer geregeld (is 3x terug voordat hij het ook echt doet) en de bus naar Haji Ali’s Mosque gepakt. De bus is ook altijd een hele ervaring. Al rijdend spring je er in en als je geluk hebt vind je een plaatsje om te zitten. De moskee was prachtig. Een lange boulevard leidde me naar een soort eilandje waar ik mijn slippers af moest geven en met een sjaal om mijn hoofd het gebouw mocht bekijken. Ik was de enige blanke en dat vinden ze allemaal fantastisch. Toch durven Indiers dan niet echt iets te doen behalve staren, sommige gaan naast me zitten en de meisjes giechelen. Ik heb een mooi plekje opgezocht in het zonnetje en heb daar dromerig naar de zee en de mensen zitten kijken. Een stelletje probeerde iets te vragen maar verder dan ‘where are you from’ en ‘whats your name’ kwamen ze helaas niet. Iedereen is wel heel gefasineerd door mijn tattoo. Die is in Hindi, dat snappen ze wel. Ik zie ze kijken, wijzen en giechelen naar elkaar. Er staat: live life full of love. Ik lach dan terug en zonder elkaar verder te begrijpen ontstaat er toch een soort connectie.
Toen ik het daar wel weer gezien had ben ik naar Marine Drive gegaan. Dit is een boulevard lopend in een halve circel met daarachter de skyline van Mumbai. De Mumbai-ers snelwandelen er (hardlopen is het te heet voor) of stelletjes zitten er stiekem hand in hand. Toen het donker begon to worden heb ik een taxi terug naar het hotel genomen en heerlijke Palak Paneer gegeten (spinazie curry). Die avond kon ik niet slapen, moet nog even aan het tijdsverschil wennen. Ik heb toen bij het raam gezeten en naar het drukke verkeer zitten staren. Als de bussen voorbij sjezen voel ik de trillingen. Het leven gaat hier zo snel voorij, maar als je goed kijkt doet iedereen eigenlijk vrij weinig. Mannen hangen een beetje rond hun shopje of gaan van A naar B om ergens anders te hangen. En ik zit hier, stiekem weggedoken achter een hoog raam op de 3e verdieping, te kijken..hoe het leven voorbij gaat en ik hier even stil zit.

De volgende morgen ben ik om 9 uur vertrokken om Vibha te zien. Tijdens de reis naar een andere wijk van Mumbai (Chembur) herrinnerde ik me weer hoe verschrikkelijk groot Mumbai ook alweer is. Ik ben uiteindelijk 1,5 uur onderweg geweest en heb alleen maar drukke straatjes, winkeltjes, marktjes, mensen, auto’s, riskja’s, viezigheid en honden gezien onder het genot van een hakketakkerig gesprek met de taxi driver over het leven in India en Nederland.
Het was geweldig om Vibha na 2 jaar weer terug te zien. Ik ken haar uit Manipal waar ik in 2011 een semester gestudeerd heb via een exchange program. Tijdens de reis door India die daar op volgde heb ik een tijdje bij haar en haar ouders mogen logeren in Mumbai. We hebben in de tussentijd altijd contact gehouden en samen met Averechts (vrijwilligers cafe waar ik gewerkt heb. De fooi wordt verdubbeld door Averechts en aan een telkens wisselend goed doel gegeven. Ik heb er voor kunnen zorgen dat Vibha’s school (Vinay High School) een periode het goede doel was van Averechts.) hebben we 1500 euro = 126.000 Rupees kunnen doneren. Nu ging ik Vibha en haar schooltje bezoeken om te kijken wat ze met het geld heeft kunnen doen. Ik werd met open armen ontvangen en de kinderen waren helemaal hieper van enthausiasme. Toen ik binnen kwam gingen ze allemaal staan en werd er in koor ‘Goodmorning Tessa Miss’ gezegd. Vibha geeft les vanuit de NGO Teach for India samen met nog een jongen en een meisje, aan 6th en 7th grade (leeftijd 5 tm 11 jaar). Ik moest voor de klas gaan staan en iets over mijzelf vertellen. Ik: ‘Hallo everyone’. Kids: “Hallllooooo!!!!!!’ Ik: ‘Do you know who I am?’ Kids: ‘ Yyeesss you are Tessa Miss’. Ik: ‘ Do you know where I am from?’. Kids: ...stilte..een paar vingers in de lucht en een paar wisten iets wat op ‘Netherlands’ leek te zeggen. Ik: ‘Do you know where that is?’ Niemand wist dat dus de leraar pakte de projector met laptop erbij (deze hebben ze oa gekocht van het gedoneerde geld) om op een groot white bord te kunnen laten zien waar Nederland en Europa ligt. Ook hebben ze van het geld tekstboeken laten drukken waardoor het lesgeven een stuk efficienter en leuker is geworden. Ze kunnen zo filmpjes laten zien en de kids krijgen zo een stuk meer van de wereld te zien dan alleen hun sloppewijk. Echt fantastisch dat ik dit samen met Averecht heb kunnen doen! Na 2 lessen te hebben gevolgd mochten de kinderen nog meer vragen aan mij stellen en gaven ze me briefjes en tekeningen om te bedanken voor het geld. Ik ga hiervan, samen met de foto’s die ik gemaakt heb, een mooie collage maken die in Averechts gehangen kan worden. In de middag stond er een fieldtrip op het programma wat ook mede dankzij de donaties mogelijk is gemaakt. De kinderen uit sloppewijken komen normaal gesproken niet verder dan hun eigen hutje maar Vinay High School neemt nu af en toe de kids die goed hun best doen mee op pad (klassen bestaan uit zo’n 60 kids en dat is te veel om allemaal mee te nemen) We gingen naar een theater om een toneelstuk te bekijken dat door kinderen van een school aan de andere kant van Mumbai gegeven werd. Ik kreeg een groepje kinderen mee in een riksja om daarna met zn alle in een lokale bus naar bestemming te reizen. Ze vonden het fantastich en bleven maar dingen vragen, wilde mijn hand vasthouden of naast mij zitten. Het toneelstuk was ook verrassend goed. Die kinderen hebben echt talent! Dat zie ik trouwens vaker, ook in muziek, tekeningen, kunst, allerlei soortenprojecten dat sommige Indiers hier echt goed in zijn! Maar helaas door geen geld of steun uiteindelijk nergens komen..dat vind ik echt heel triest om te zien..
Na deze gewelige ervaring heb ik afscheid van de kinds en leraren genomen ‘Tessa Miss, when are you coming back please?’ ‘Tessa Miss we love you and Averechts!’
Toen opweg naar Bandra, weer een andere wijk in Mumbai en via een nieuwe tollweg die over het water loopt zat ik 1,5 uur later in Cafe Blue waar ik wachtte op Pavitra, haar ken ik ook uit Manipal. Indiers zijn niet zo punctueel en dat was ik even vergeten dus 3 uur later kwam Pavitra pas opdagen ‘I will be there at 7 oclock’. ‘O sorry sorry I will be there 8 o’clock’. ‘Im still at work, make it 9’. En uiteindelijk om 10 uur savonds was ze er pas. Ik heb me in de tussentijd gelukkig niet verveeld want heb lekker kunnen lezen, de kunstwerkjes van de kids kunnen bekijken, muziek geluisterd, een veg masala roti roll gegeten en chai op straat gedronken. Ook weer heel leuk om Pavitra te zien en tot diep in de nacht hebben we in het donker op een muurtje voor haar huis zitten kletsen.

De volgende morgen arriveerde Pronnoy, een vriend van Pavi en met z’n 3-en zijn we chai gaan drinken en over Carterroad gewandeld. Na een tering pittig ontbijt van een chilli omelet met chapatti heb ik de taxi naar Colaba gepakt (Zuid Mumbai). 2 jaar geleden ben ik al in Mumbai geweest maar heb eigenlijk nog maar 2 keer een moment gehad dat ik iets herkende in deze grote stad (20 miljoen mensen!!) en Colaba, met de Gateway of India en de toeristische winkelstraatjes is daar een van. Overdag heb ik een beetje rondgewandeld. Een man sprak me aan ‘I am a holy man, its a jain festival today. Here you take flower, i dont need money’. Ik met mijn domme hoofd pak de bloem aan, krijg een touwtje om mijn arm gebonden zegt de holy man ‘but give me 100 rupees’. Heerlijk dit.
Die avond had ik met Ritika afgesproken. Ik heb haar in Kaapstad ontmoet tijdens een avondje stappen in Long Street en heel toevallig stuurde ze me een berichtje met mijn verjaardag wanneer ik er achter kwam dat ze in Mumbai woont. Ze had kaartjes voor een gig (bandjes avond) in de Mehboob studios (bekend van Bollywood movies) en ik mocht mee. Weer zo’n moment waarop ik er achter kwam hoeveel potentie India heeft. Prachtige muziek! Eerst van een 19 jarig meisje die zong en gitaar speelde, daarna een boys band met rock muziek en daarna een vrolijke pop band uit Noord India/Nepal. Toen we de toilet gingen opzoeken kwam ik ineens Pavitra en Pronnoy tegen! Dat is echt heel maf als je in zo’n grote onbekende stad bekende tegen komt. Helaas moest ik al snel naar huis want mijn hostel sloot om 00.00uur de deuren en het was nog een uur reizen. Maar wat een super vette avond!

De volgende morgen, inmiddels zondag 12 jan, raakte ik aan de praat met een Frans meisje dat in het stapelbed onder mij lag en kwam ik later het Canadese meisje Mo tegen waarmee ik chai ben gaan drinken. s'Middags ben ik met Ritika en haar vriendin Prajanka naar Elephant Island geweest. Dit is een uur met de boot vanaf de Gateway of India. Zo grappig weer, staat er op het kaartje dat je niet moet betalen om op het upper deck te zitten van de boot, staat er een man die niet eens bij de boot hoort naast de trap iedereen tegen te houden omdat ze 10 rupees moeten betalen. Maja 10 rupees is 0.12 euro cent dus dat kon er wel vanaf. De boot was volgeladen met Indiase gezinnen en stelletjes. Je ziet hier helaas overal troep op straat en in de zee. Ook hier zag ik verschillende mensen hun plastic gewoon overboord gooien. Ik wilde bijna opspringen en er iets van zeggen maar net optijd hield ik me in. Het is niet mijn plek hun de les te lezen in hun eigen land, en dan nog zou het niet helpen. Maar het doet wel pijn te zien dat zo’n prachtig land zo wordt vervuild door de mensen zelf. Op het eiland moesten we eerst een trap op waar honderden marktkraampjes naast stonden met de mooiste spullen en de meest grote zooi. Daarna hebben we 3 uur rondgelopen door de natuur, een gegrilde maiskolf gegeten en grotten bekeken. Tijdens de terugreis kon ik vragen stellen over verschillende Indiase gebruiken die ik niet snap. Zoals de Sari, die grote delen van een vrouwenlichaam bloot geeft terwijl je uit respect juist je lichaam moet bedekken? En homo of lesbisch zijn is hier verboden, maar toch lopen sommige mannen heel vreemd hand in hand of zelfs omarmend? Ook s'avonds, toen ik met de ouders van Ritika en haar broer in de woonkamer zat hebben we het over dit soort onderwerpen gehad en hebben we elkaar de hemden van het lijf gevraagd. Ook kwamen er steeds meer bordjes en bakjes met ondefinieerbare hapjes op tafel. De een nog heerlijker dan de ander. ‘You take this? Here thake this!’. Het is onbeleefd om nee te zeggen dus heb ik van alles geproeft tot dat ik echt niet meer kon. Ook nog 2 ontzettend sterke wiskey cola’s achterover geslagen en voor het slapen gaan mocht ik even hun computer gebruiken om te skypen met Stef!! Jippie!! Dat was fijn!! Helemaal gelukkig kon ik gaan geslapen.

De volgende dag heb ik afscheid genomen van de familie Saraf en Ritika. Wat een lieve mensen. Met nog een afscheidscadeatje (mooie sjaal) en de woorden ‘you take care of yourself and your mother and father’ ben ik in de riksja gestapt om samen met Pronnoy naar Pune te vertrekken. De eerste strip zit er op.
Onderweg kreeg de bus een lekke band dus hebben we een tijdje aan de kant van de weg gestaan en gekeken hoe de chauffeur aan het klungelen was. Fijn om een Indier bij te hebben want anders heb je geen idee wat er allemaal gebeurd of waar bijvoorbeeld de belachelijk slechte bolywood film, die in de bus gedraaid werd, over gaat. Ik ben ergens in Pune uitgestapt, Pronnoy moest nog een paar stoppen verder. Maar 10 min later werd ik alweer opgehaald door Nikhil op de scooter.
Nu ben ik in Pune en verblijf bij de familie Arlikatti. Toen ik hier weer binnenliep voelde het net alsof ik nooit ben weggeweest. Anti heeft weer heerlijk gekookt, en de meeste tijd zitten we aan de keukentafel te kletsen. Nikhil en Shrutti studeren de Duitse taal en ik help ze daarbij zoveel ik kan terwijl ik mijn blog schrijf. Nikhil moest ook nog ergens heen, toen ben ik met Shrutti (zusje) yoga gaan doen en daarna een wandeling gemaakt en heeft ze me getrakteerd op Sev Poori met een kokosnoot. O o wat is dat eten hier toch lekker! Voor het slapen gaan weer een skype cadeautje gekregen van Stef en dadelijk ga ik de bus boeken naar Aranbul, mijn volgende stop, in Goa.
Ik geniet vollop!
Liefs xx